Angst !!!!

Een van de dingen die mij belemmeren om het leven te leven wat ik zou willen, zijn angsten .

Ik heb het vaker over mijn lichamelijke beperkingen, mijn eenzame gevoelens, maar eigenlijk bijna nooit over mijn angsten.

Waarom niet ? Tja , wie weet is dat angstig ? 😉

Toegeven dat je bang bent voor dingen is best een dingetje.

Je wilt geen watje zijn en je wil niet dat mensen je uitlachen of zeggen dat je het ‘gewoon’ moet doen.

Wat voor andere mensen zo gewoon is kan voor jou zo een obstakel zijn .

Neem mensen die watervrees hebben… waarom ? Je staat toch ook onder een douche en je kunt gewoon staan op die plek, je kunt zwemmen en toch …angst ?

Hoe moet je dat met je goede verstand rijmen ?

Angst kan een goede raadgever zijn , om maar even een voorbeeld dicht bij huis te nemen voor mij….. ik had altijd enorm veel angsten voor eten, het waren in mijn geval reële angsten. Veel voeding maakte me ziek en de angst behoede me dus voor ziekte. (Overigens ben ik nu wat gezonder en ben ik nog steeds angstig voor eten, ik zal nu moeten proberen via (zoals in de psychologie wordt gezegd ) exposure te ervaren bij welke voeding het nog reëel is en waarbij niet. Voor mij is er nog een kanttekening omdat je soms bij langdurig gebruik van bepaalde voeding pas last krijgt en dan is het vaak te laat.

Maar ook als je bijvoorbeeld op straat iemand tegenkomt die een pistool op je richt, dan is angst een goede raadgever.

Als dit je overkomt zal er een automatische schrikreactie ontstaan , dit gebeurt op 2 plekken in de hersenen genaamd amygdala, deze reactie vindt heel snel plaats en is grof ( hierdoor kun je schrikken van een tak omdat je bijvoorbeeld vermoed dat het een slang is ) , de amygdala noemen we ook wel het impliciete geheugen , dit gedeelte van de hersenen wordt ook vaak sneller en vaker getriggerd bij mensen die ptss hebben.

Dit geheugen kunnen we niet zelf oproepen, maar dient zich in het geval van angst volledig reflexmatig aan.

Naast het impliciete geheugen hebben we ook nog het expliciete geheugen . Dit geheugen checkt of wat we vermoeden door de eerste schrikreactie waar is. Dit gaat via het schakelcentrum de hippocampus, deze kan bij onze herinneringen en dus checken of we al eens eerder zo een situatie hebben meegemaakt of herkennen.

Het is maar een tak, zal hierdoor dus worden gedacht.

Iedereen heeft dus wel eens angsten ,ondanks dat het het een emotie is waar we liever niet bij stilstaan.

Ik merk bij het schrijven van dit stuk dat zelfs het denken over de angst en wat ik wil schrijven me ongemakkelijk maakt.

Er zijn 4 dingen die wij als mensen kunnen doen als er gevaar dreigt. Vechten, vluchten, bescherming zoeken en bevriezen ( dit laatste gebeurt vaak bij trauma ) .

En ik merk hoe graag ik ook wil schrijven , het me niet lukt de goede woorden te vinden en ik steeds wegloop van het verder schrijven.

Al een dag of 4 heb ik mijn telefoon uitgeschakeld. Ik heb angst. Angst voor de mensen om me heen, angst dat ik er niet toe doe, dat niemand me goed genoeg vind, dat ik geen plek heb in de maatschappij , dat niemand me belt.

Maar ook angst dat bepaalde mensen wel bellen en wat dan nog te zeggen .

Angst die ik niet bevestigd wil hebben, dus ik ga zelf uit het contact zodat ik niet voor mezelf de bevestiging krijg dat er inderdaad niemand is geweest die contact met me heeft gezocht.

Natuurlijk is dit bij mij een angst die veel dieper zit dan een schrikreactie.

Dit soort angsten kunnen ook schadelijk zijn voor je algehele gezondheid.

Bij een schrikreactie wordt je vreessysteem aangesproken… via het bijniermerg wordt er adrenaline aangemaakt waardoor je lichaam in vecht/vluchtmodus wordt gezet.

Duurt het langer dan 15 minuten dan wordt het stresssysteem aangezet , hierbij wordt via de hypothalamus en de hypofyse de bijnierschors aangezet tot het produceren van cortisol. Wanneer dit te lang duurt zal dit ten koste gaan van je immuunsysteem en je dus ziek worden .

Mensen die mij al wat jaren kennen en volgen, zullen nu waarschijnlijk wat meer begrijpen van de afgelopen jaren en mijn toen zwaar verminderde immuunsysteem.

Mijn angsten worden erg getriggerd door dingen uit het verleden. Ik schrik dus sneller en mijn amygdala zal sneller reageren.

Ik wil niet geregeerd worden door angsten, maar ik merk dat het me de laatste tijd niet echt meer lukt om mezelf op te peppen.

Er gebeuren dingen in mijn privé die mij zo lamslaan. Voor mij bevestigen deze dingen wat mijn onzekere ik al denkt.

Het zorgt dat ik last krijg van flashbacks en nachtmerries , maar dus ook dat ik me terugtrek uit de wereld , dat ik bevries.

Mijn vechtkracht lijkt weg .

De nieuwsgierige ik denkt, wat gebeurt er hier en hoe kan ik die ombuigen ?

Maar de angstige ik denkt nu…. niet naar kijken, sluit je gewoon op, de buitenwereld is niet wat je wilt,zij willen jou niet, je hebt genoeg series te zien , boeken te lezen etc.

Voor nu is dat ook wat ik zal gaan doen, wie weet krijg ik nog ergens kracht….

To be continued.

Het klooster

Het verhaal van het klooster, is het verhaal dat ik vertel aan mensen als ik wil uitleggen hoe het leven vaak voor mij voelt , hoe het voor mij is buiten de maatschappij te staan en hoe ik vecht tegen de vreselijke eenzaamheid die ik vaak ervaar.

Stel je voor , jij , diegene met zijn / haar gezin, werk, vrienden/vriendinnen, hobby’s , etc . wordt op een willekeurige dag zomaar aangesproken door een non.

Ze zegt je, het spijt me maar dit leven is voorbij . Neem afscheid van je gezin, geef je partner een knuffel, kus je kind, pak je tassen en ga met mij mee naar het klooster .

Het spijt me , maar dingen gaan erg veranderen voor je. Wij praten bijna niet, alleen in de avond tussen 19.00 en 20.00 hebben we koffie uurtje en verder… veel stilte en je mag met ons meezingen .

We zullen een tv op je kamer zetten en dan kan je kijken naar je partner en je kind.. je kunt niet met ze praten, ze niet aanraken, maar je kunt in ieder geval wel zien dat ze gelukkig zijn.

Jij mag daar geen onderdeel meer van zijn.

Wat je ook doet, je bent alleen vanaf nu , alles wat je graag deed zullen we je afnemen.

Dit is hoe ik mijn leven ervaar sinds ik zo ziek ben geworden en ondanks dat ik merk dat het langzaam aan steeds beter met mij gaat en mijn immuunsysteem gigantisch vooruit is gegaan en blijft gaan , lukt het me nog niet om aansluiting te vinden in de maatschappij .

Dingen zijn niet meer hetzelfde als 10 jaar terug . Mensen hebben hun leven en het is haast niet mogelijk om me daar bij aan te sluiten.

De maatschappij is verhard, mensen zijn egoïstischer , delen niet veel meer met elkaar, het leven is vluchtiger en veel van het leven speelt zich af online .

Tuurlijk is dat ook fijn, want ik zou echt bijna geen contacten meer hebben als het internet niet bestond en contact hebben met vrienden in het buitenland was vroeger echt bijna niet te doen ( blauwe luchtpost velletjes en enveloppen die er weken over deden om op de plaats van bestemming te komen en laat staan hoe lang je moest wachten op een antwoord )

Maar waar is het echte contact ? Ik moet het vaak doen met een virtuele knuffel of kus en er zijn periodes dat ik me niet eens meer voor kan stellen hoe het voelt als iemand je aanraakt ( oké op een hand bij een begroeting na dan) .

Ik begrijp niet goed waarom we als maatschappij er voor kiezen zo te leven, waarom we kiezen voor afstand en kilte , terwijl volgens mij geen enkel mens gemaakt is om zo te leven.

Oké misschien dan wel die non in het klooster, maar dat lijkt me een uitzondering .

Waar zijn de tijden van gezellig samen spelletjes spelen ( want ook dat doen we meestal alleen , achter de pc of spelconsole ) . Met de buren barbecuen of samen met vrienden hele avonden op de bank hangen?

Er is geen tijd voor elkaar , tenminste dat zeggen we tegen elkaar . Volgens mij zijn prioriteiten gewoon verschoven .

Wat zou het toch fijn zijn als we weer wat meer naar elkaar zouden kijken , wat meer ons leven zouden delen en elkaar wat meer zouden zien staan.

Ik weet niet hoe, maar als het aan mij ligt starten we er vandaag samen mee !

What was I thinking ?

Een kijkje in het hoofd van een denker, een piekeraar.

Morgen mag ik om 11 uur in de ochtend in Utrecht zijn voor een

Gesprek met de dietiste.

Nu weet niet iedereen natuurlijk dat ik in Almere woon, dus dat is misschien wel het vermelden waard.

11 uur in Utrecht, maar er ligt sneeuw , het is glad. Hoe laat vertrek je dan en hoe laat sta je op ? 3 kwartier van te voren mag ik wel weg… wil er ook iets eerder zijn, dus ehhhh… tussen half 10 en 10 vertrekken… mits , tenzij , maar…..

Oké ik heb een hond , moeite met de ochtend , moet eten, maar daarvoor medicijnen nemen die in moeten werken en ik wil ook nog douchen… half 8 op ? Misschien wel 7 uur… Man ik ben nu al kapot , thuiszorg komt en schoonmaakster tot half 4 en daarna moet ik naar de huisarts voor een pijnstiller die in mijn been gespoten moet worden.

Maar waar was ik met mijn gedachten… Ooh ja… hoe laat ga ik op staan, hoe laat moet ik weg ?

Weet ik nog wat ik allemaal wil bespreken met de dietiste ?

Misschien moet ik een lijstje maken. Wat trek ik aan en welke schoenen dan als ik geen hakken aan mag…. winterlaarzen met bont, dat vind ik zo not done, net als Uggs , maar ze zijn wel lekker warm… Ooh fuck iT… ik ga naar de dietiste, niet op date…

Als ik die broek aantrek kan ik die laarzen aan, maar die broek is koud en bij die andere broek kunnen die laarzen niet.

Heb ik wel mijn medicijnen ingenomen ? Shit waar is dat dagbakje ?

Ooh en ik mag ook nog paracetamol , Ooh nee pas over een uur.

Ik ben weer helemaal kwijt wat ik aan het doen was en ik volg Grey’s Anatomy ook niet meer… terugspoelen …

Wacht nou even… wat dacht ik voor ik dit alles ging denken ?

Ooh ja de dietiste… zet de wekker wel om half 7, dan kan ik morgen verder piekeren 😉😎

Mijn leven in een notendop

Ooit… toen ik nog onbevangen in het leven stond, was ik een dromer.

Ik wilde astronomie gaan studeren ( hihi.. ja nerd)

Als ik met onze hond wandelde in de avond keek ik altijd naar boven, haalde boeken over de stand van de sterren, planeten etc. Automatisch zochten mijn ogen naar sterrenbeelden en bepaalde sterren

Ik deed mijn best op school, want ik wilde naar het VWO en dan ook nog naar een school die niet in Almere was, maar betere kwaliteit zou bieden van onderwijs.

Het lukte .. ik werd aangenomen op het Goois Lyceum en wat was ik trots.

Helaas bleek al snel dat astronomie studeren het niet ging worden. De beta vakken, behalve biologie lagen me gewoon niet 🙈

Een tijdje was het advocaat, maar mede doordat ik heftige dingen meemaakte in het leven en veel liefde voel voor de mensen om me heen , wilde ik de psyche proberen te begrijpen en weer een gevecht begon.

Hoe blijf ik staan in de wereld waarin ik me begaf ( vanaf mijn 12e had ik een destructieve relatie met een jongen die bijna 5 jaar ouder was, dit heeft bijna 7 jaar geduurd af en aan… hij had zwaar psychische problemen , maar ik als jong meisje had daar natuurlijk geen zicht op, hij woonde in een gezinsvervangend tehuis en ik werd door hem meegetrokken in die wereld .) .

Ik wilde studeren, hoe moeilijk het ook ging en hoeveel ik ook meemaakte.

Honger had ik , honger naar de wetenschap, boeken, onderzoeken etc.

Wat ik in mijn kop had , zat niet in mijn kont …. en ja zo ben ik nog steeds.

Ik laat me niet tegenhouden, er werd op een gegeven moment geopperd dat ik misschien beter havo kon gaan doen, niet omdat ik het niveau niet haalde, maar omdat ik beter tussen deze mensen zou passen. Meer lol, meer sociaal etc.

Meer afleiding van de moeilijke dingen die ik meemaakte . Ondertussen begonnen voorzichtig aan ook gezondheidsproblemen te komen.

Maar ik zette door , duurde iets langer, maar ik haalde mijn diploma , zelfs met 8 vakken i.p.v. 7 .

Dromen bleven , ik verlangde naar stabiliteit, naar echte liefde, naar een gezin, maar de juiste partner kwam ik niet tegen. Het ging me beter af met vrienden en vriendinnen.

Ik werkte inmiddels bij de ABN -AMRO bank en daarnaast studeerde ik psychologie aan de UVA . Dat ging me niet makkelijk af, ik worstelde met mezelf en dingen van het verleden . Ik woonde inmiddels al op mezelf en kwam nog steeds in aanraking met een milieu waar ik me eigenlijk niet in wilde begeven. Criminaliteit, vriendin die naast haar studie haar lichaam verkocht, drugs, geen stabiele relatie etc. Ik moest stoppen met mijn studie omdat ik het zelf niet aankon , te veel herkenning .

Ik heb een tijdje een privé opleiding gedaan voor flight attendant , dat werkte ook voor geen meter, het niveau was veel te laag voor mij en ik verveelde me enorm. Ook was ik enorm opstandig en kon niet goed tegen alle regeltjes en protocollen die gelden wanneer je in een uniform loopt. Etiketten en netjes praten… het paste niet zo bij mij kennelijk.

Toen ik op het VWO zat werkte ik bij een service bioscoop en dat vond ik altijd erg leuk om te doen, maar ook het toerisme lonkte nog steeds.

Via een vriend die ook bij de bioscoop werkte kon ik gaan werken bij een laser game café , dat beviel erg goed, maar er waren te weinig mensen met horeca papieren en op den duur wilde mijn bazin dat ik alleen zou kunnen afsluiten , dus ik besloot mijn papieren te halen inclusief sociale hygiëne , veel van de stof had ik al gehad op mijn stewardessen opleiding, dus haalde mijn papieren snel.

Ondertussen had ik een relatie gekregen met een stabiele aardig man, dus op dat vlak was het erg rustig.

Omdat de horeca niet echt een baan was en mijn leerhonger weer opspeelde ging ik thuis een toeristische opleiding doen (SEPR) , ondertussen solliciteerde ik bij een toeroperator en werd aangenomen.

Ook daar ging het snel in een stroomversnelling, binnen een paar maanden ging ik samen met een ander vrouwtje een afdeling runnen met reizen naar de Balkan , Bulgarije en Rusland. In de winter verkochten we ski reizen en daarvoor mochten zij en ik in Oostenrijk gaan kijken voor geschikte accommodaties en natuurlijk wilde ik ook leren skiën 🙈

Het bedrijf ging fuseren en ik besloot dat ik niet wilde blijven, had te veel verantwoording en kreeg niet meer betaald.

Ik vond een baan bij een business travel agentschap en daar mocht ik me ook weer laten scholen.

Helaas sloeg het noodlot toe, ik werkte er net een paar maanden en toen kreeg ik een auto-ongeluk , waardoor ik een whiplash opliep. Ik kwam thuis te zitten , kreeg een arbeidsconflict en ook met mijn relatie ging het niet goed.

Wij hadden net een koophuis gekocht samen en ook dat bracht veel stress, zeker toen we besloten uit elkaar te gaan. Ik had het opeens enorm benauwd, kon me niet voorstellen dat ik de rest van mijn leven achter de geraniums zou zitten en dat zag ik gebeuren als ik met mijn toenmalige relatie zou blijven .

Ik had door de whiplash weken binnen gezeten en weinig gekund, het gaf mij psychische problemen .

Ik ging door de weeks intern in therapie en dat maakte me lichamelijk ziek, eerst nog redelijk onschuldig , blaasontstekingen , maar ik raakte steeds meer uit balans , kon niet meer slapen en werd steeds drukker en labieler. Had geen controle over mijn impulsen en moest geremd worden met non-contracten . Mijn lichaam verdroeg het niet, uiteindelijk kreeg ik meerdere longontstekingen en werd er besloten dat het voor mij niet gezond was om continue onder de mensen te zijn, te veel prikkels.

De diagnose manisch depressief werd gesteld (nu bipolair ) .

Niet veel later werd ik volledig afgekeurd en dat was natuurlijk voor mij iets wat ik niet kon verkroppen. Ik ben zo boos en verdrietig geweest en het heeft echt lang geduurd voor ik kon accepteren dat ik niet hetzelfde kon als andere mensen van mijn leeftijd .

Ik had veel steun aan vrouwen (lotgenoten) die ik leerde kennen via mailgroepen op internet, door hun leerde ik mezelf steeds beter kennen en ik reisde altijd door het hele land om mijn nieuwe vrienden op te zoeken.

Qua relaties had ik niet echt geluk. Ik ontmoete een man die echt mijn maatje was, lief , zorgzaam , maar wel jaloers en uiteindelijk belande ik in het ziekenhuis door zijn korte lontje . Mijn neus was op 4 plekken gebroken.

In die periode ( ik was toen een jaar of 30) begonnen mijn gezondheidsproblemen ook steeds meer op te spelen. Het begon met enorme darmproblemen die veroorzaakt leken te worden door allerlei intoleranties en allergieën . Ik werd heel erg zwaar en had vaak last van opgezette buiken en enorme pijnen, vooral na het eten.

Ook had ik vreselijk last van maagzuur. Ik ging ziekenhuis in en uit, maar het enige wat er werd gevonden waren de intoleranties, allergieën , een gebroken middenrif , functionele dyspepsie en PDS .

Na een tijdje kwam ik opnieuw in een zeer slechte relatie terecht. Raakte hierdoor geïsoleerd en psychisch enorm uit balans. Uiteindelijk stortte ik helemaal in en in die periode ging het met mijn gezondheid helemaal mis.

Ik kon niet meer eten en kreeg een half jaar sondevoeding via een tank op mijn rug.

Mijn lever bleek vervet en ik had een enorme steen in mijn galblaas zitten, waar ze me eerst 3 jaar door mee hebben laten lopen.

Ik krabbelde langzaam op en in 2013,2014 en 2015 heb ik gelukkig nog wat leuke reizen kunnen maken en leuke mensen ontmoet .

Ik genoot enorm van het leven, van eten, reizen, onder de mensen zijn.

In 2014 werd ik geopereerd aan mijn galblaas en daarna scheurde er spontaan een spier in mijn been , het bleek een voorbode voor een hoop pech.

In 2015 ging het helemaal mis. Mijn darmen bleken een gatenkaas (leaky gut) . Ik kreeg enorm last van hyperventilatie , angsten en uiteindelijk heb ik 10 dagen achter elkaar overgegeven . Ik kon niks meer, niet eens douchen, geen tv kijken en niet meer eten. Het heeft zeker een half jaar geduurd voor ik weer wat op de been was.

Revalidatie bleek moeizaam, heb een tijdje bij een revalidatiecentrum gelopen en samen met mijn dietiste en mdl arts ging ik op zoek naar wat er nou eigenlijk aan de hand was en waarom het zo fout was gegaan met mijn darmen.

Ik ben nu ruim 3 jaar aan een zwaar beperkend dieet. Ik eet geen lactose, gluten, geen geraffineerde suikers, geen gisten, eet koolhydraat beperkt en pas ook op met fruit. Ik eet alleen gekookte dingen en dingen uit de oven. Eet alleen biologische kip en vers gevangen vis om hormonen en antibiotica e.d. te vermijden.

En dan heb ik natuurlijk ook nog groentes noten en fruit wat ik gewoon niet kan verdragen en dus ook moet vermijden.

Zelf ben ik inmiddels redelijk gewend aan mijn nieuwe levensstijl, maar sociaal gezien levert het helaas wel vaak problemen op. Vooral nieuwe mensen moeten vaak wennen aan mijn beperkingen . Ik kan niet meer uiteten en vakanties zijn ook moeilijk daardoor.

Ruim een jaar geleden werd bij mij de diagnose MCAS (Mest Cel Activatie Syndroom ) gesteld door mijn MDL arts, deze had biopten genomen uit mijn maag en 12 vingerige darm, waaruit bleek dat mijn mestcellen erg verhoogd waren.

Uiteindelijk is vorige maand deze diagnose ook overgenomen door het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam.

De behandeling is er een van trial and error. Sinds een paar maanden slik ik medicijnen die mijn maag schijnbaar een stuk rustiger maken en ik kan met trots zeggen dat ik popcorn heb kunnen eten en naturel dorritos zonder er ziek van te worden .

Mijn strijd is nog niet over… ik ben bijna 43 en ik wil ook leven als bijna 43 jarige.. ik ga de strijd aan.

Op dit moment spelen er ook nog problemen met mijn rug en benen, een slijmbeursontsteking in mijn heup en waarschijnlijk ontstoken zenuwen .

Ik heb constant een te hoge spierspanning , in mijn nek, rug, bekken, benen etc .

Nu is dit mijn prioriteit en mijn doel is om zo snel mogelijk met een fysio te kunnen gaan sporten, zodat alles sterker wordt.

En volgende week ga ik naar mijn dietiste , ook om verder te kijken , daar is mijn bucketlist om weer zoveel te kunnen eten dat ik ook uiteten kan.

Ja en dan sociaal… ook daar kan nog een hoop beter… mijn hoop daar is dat ik na bijna 9 jaar toch weer eens iemand zal ontmoeten waarmee ik van het leven kan genieten en waarbij ik warmte en liefde kan vinden.

Ook hoop ik dat ik wat meer mensen om me heen zal krijgen die niet bij me zijn vanwege werk, maar vanwege vriendschap .

Tot zover mijn intro.