Depressieve Geest

Zat ik maar niet in het donker…. scheen de zon maar in mijn leven.

Maar het is stil en leeg en ondanks dat alles in mij schreeuwt dat ik hier niet wil zijn, ben ik hier toch en lukt het me niet om de uitgang te vinden .

De eenzaamheid en leegte creëert spoken in mijn hoofd… ik denk in cirkels en kom steeds weer uit op hetzelfde punt.

Wat is de zin van het bestaan als je niks toevoegt aan het leven… geen taak hebt, geen invulling , niet nodig bent ?

Hoe moeilijk is het lichtpuntjes te zien als je telkens als je een stap naar voren doet, je kennelijk weer 3 stappen terugneemt ? 

Ja ik hou van het leven, ik lach graag, ik kan genieten van kleine dingen en ik ben gek op mensen.

Maar de laatste tijd roept iets in mij dat het genoeg is… dat ik een alien ben op deze planeet .

Wist ik maar een plek waar aliens heen kunnen, zodat ze zich niet zo anders en buitengesloten konden voelen… maar die plek is er niet en de aarde snap ik niet. 

Ik snap het vluchtige niet, de onverschilligheid , het egoïsme … het niet denken aan wat acties teweeg kunnen brengen en het onnodige kwetsen wat mensen doen…

Ik snap niks van de maatschappij…. ergens ben ik het lijntje kwijt geraakt en ik kan de weg niet meer terugvinden. 

Ik wil niet zwaarmoedig zijn, maar hoe leef je in een wereld waarin het je niet meer lukt om geluk te vinden ? 

Als ik denk dat het wat beter gaat en ik weer wat vertrouwen heb gevonden, krijg ik zonder pardon de deksel op mijn neus en begint mijn hele pieker cirkel  weer van voor af aan .

Was er maar iemand die zei… wat een bullshit Sheila , je bent wel goed genoeg en ik zal het je bewijzen… ik hou je vast en help je de cirkel te doorbreken.

Maar kennelijk is dat niet het geval en moet ik zelf vechten en de eenzaamheid die als een enorme deken op me drukt gewoon ondergaan.

Ik kan me nog herinneren hoe het leven vroeger was, altijd vrienden en vriendinnen om me heen, eten wat ik wilde, vakanties, zomaar ergens heen… Het leven was mooi, vol liefde en genegenheid…

Maar dat is niet meer en dat is het al jaren niet meer.

Ik moet leren leven met dit leven, dit leven met zoveel beperkingen en zo weinig warmte en liefde , geen spontane acties en geen normale maaltijden.

Het is moeilijk, omdat ik niet wil accepteren dat dit het is en altijd door zal strijden voor mijn  eigen plek, ook al krijg ik steeds de deksel op mijn neus.

Ik zal doorgaan tot ik echt niet meer kan….

Rot eenzaamheid …. Rot depressie