In een tijd als deze , waarin iedereen in meer over mindere mate lijdt , lijkt schrijven over je eigen lijden enorm ongepast . Toch ga ik het doen , omdat ik denk dat gedeelde smart halve smart is .
Het gaat al een behoorlijke tijd enorm vaginaal ( kut op zijn sheila’s ) met mij. 2019 was een vreselijk naar jaar , waarin ik veel heb verloren en ook veel ben geweigerd door hulpverlening . Problemen heb gehad met het krijgen van hulp, zoals schoonmaakhulp , doordat er bijna geen mensen meer voor te krijgen zijn en de WMO ervoor heeft gezorgd dat de zorg verder wordt beperkt en uitgekleed .
Het aanvragen van meer hulp is zwaar en moeilijk , PGB kan , maar vind je dan wel de goede hulp ? Kan jij wel iemand vinden ? WLZ aanvragen is tijdrovend en vergt veel van de patiënt , dat kan ik er nu, nu ik met een burn-out en zware depressie rondloop gewoon niet bolwerken .
En toen opeens krijg ik weer enorm veel problemen met mijn buik . Ik raakte opgeblazen en kreeg last van enorme obstipatie . Eten wilde er niet meer in , maar ook niet meer uit . Op een gegeven moment wel door overgeven . Ik moest gaan laxeren , maar voor bijna alle laxeermiddelen ben ik allergisch of reageer ik tegenovergesteld , dus moest het doen met een middel wat veel langer de tijd nodig heeft .
Na een week of 2 vloeibaar eten leek er iet wat verbetering te komen en kreeg ik bijvoeding om tekorten aan te vullen . Ik ben inmiddels alweer een tijdje bezig om de bijvoeding op te bouwen en dat gaat langzaam en met tegenslagen .
Vorige week donderdag begon ik me niet goed te voelen , keelpijn, hoesten en hoofdpijn , contact gehad met de huisarts en die vond de hoest niet goed klinken, van haar mocht ik dus ook niet meer naar buiten en een consult voor blaren en een ontsteking op mijn voet moest via foto’s in de mail. Ze drukte me op mijn hart om voorzichtig te zijn en op tijd aan de bel te trekken ( ik val onder de risicogroep want astma en immuniteitsproblemen ) , maandag belde ze nog om even te checken en verder te overleggen .
Het was allemaal een hel voor me , ik die naast al mijn lichamelijk onzin natuurlijk ook nog eens een angststoornis heb ( en andere leuke dingen , maar laat die maar even buiten beschouwing) en nu dus met griepverschijnselen alleen thuis kwam te zitten . Geen mensen die me konden steunen , alleen met mijn reuze angsten , denkend in cirkels .
Woensdag kreeg ik het idee dat het wat beter ging , stem was weer terug, hoest minder en keelpijn ook foetsie . Alleen wat pijn aan mijn longen , maar ja astma, hooikoorts, spanning …
In mijn hoofd kon ik nog niet de angst loslaten , ik ben immers vorige week woensdag nog in de stad geweest en zelfs in het ziekenhuis , dus nog niet in de veilige zone . Maar goed .. het is al fijn dat de klachten afnemen .
Tot vanavond (donderdag ) … hoera weer voor mijn buik ! Denk dat ik daarom ook druk had op mijn longen .. buik opgezet . Eten ging al de hele dag bagger , 1 van de bijvoedingen kreeg ik er niet eens in en dat is maar iets van 150 ml . Net een uur overgegeven . En daar is meneer angst weer , dit is Deja vu voor mij . Overgeven .. niet kunnen eten .. een immuunsysteem dat op zijn gat ligt etc … en dat in het Corona tijdperk . 5 jaar terug kon ik bij mijn ouders terecht en werd ik verzorgd . En nu ??
Als je tot hier bent gekomen … dank je wel voor het lezen … er zijn geen oplossingen .. het leven is moeilijk en hulp geven/krijgen gaat nu ook niet zo makkelijk . Nu ervaar ik dubbel zo erg hoe alleen ik ben en hoe moeilijk ik dat vind. Niet omdat ik me niet vermaak , dat gaat prima , maar omdat als je ziek bent het helemaal niet fijn is als niemand je kan troosten , gerust kan stellen of je een kopje thee kan brengen .
Ik hoop dat mensen manieren gaan vinden om elkaar toch te steunen en ondanks dat fysiek niet mogelijk is er toch warmte wordt gegeven . Liefde en compassie is wat de wereld nu nodig heeft !!
En mensen … alsjeblieft .. blijf binnen !!!! Denk niet alleen aan jezelf maar neem ook de verantwoording die je hebt naar de zwakkeren in onze maatschappij , zoals ik maar ook je ouders en grootouders .
Sheila’s liefde voor het leven. 