Daar zit je dan. Geest weer wat tot rust, nadat ik 2,5 week geleden werd opgenomen , omdat ik niet meer kon slapen, bleef overgeven en zoveel angst en paniek had.
Ik kan het nauwelijks geloven dat ik in een klein kamertje met bed en wastafel moet bivakkeren in deze al bizarre tijd van covid-19 . Ja er zijn hier meer mensen en ipv dat het me steunt en ik me niet zo eenzaam voel, is er een virus wat me nog angstiger maakt.
De mensen die hier zitten hebben natuurlijk allemaal hun problemen en zich bezighouden met afstand houden of hygiënisch zijn is niet hun prioriteit.
Dus nu ben ik eenzaam in een nog kleinere ruimte dan normaal en af en toe maak ik een praatje met een medebewoner of verpleging. Als ik me dapper genoeg voel doe ik een potje tafeltennis ,fröbel ik wat op de afdeling of wroet ik wat in de aarde in de tuin. De zorg is minimaal, programma is uitgekleed , therapie kan niet meer en ondersteuning is minimaal. Covid-19 drukt zijn stempel op de zorg. Het is een rare, nare tijd , waarbij alles on hold staat. Zo jammer dat ik niet voor dit nare virus in ben gestort zodat ik goede, volledige zorg had gekregen.
Ik ben me er van bewust dat de mensen waar ik me nu tussen bevind, een vergeten groep vormen. Voor allerlei mensen worden er dingen bedacht zodat ze het wat makkelijker krijgen . Op een paar honderd meter hier vandaan staat een verpleeghuis en daar komt elke dag iemand optreden in de tuin bijvoorbeeld.
Hier wordt zorg ontnomen en moeten de mensen meer op zichzelf bouwen, mensen die in de war zijn en al moeten strijden met hun eigen demonen. Ik vind dit vreselijk. Ik zie ze hier lopen met hun ziel onder hun arm… huilen omdat ze zich zo eenzaam voelen en nog depressiever worden dan ze al waren .
Zelf kan ik niet veel doen, ik ben blij dat mijn ouders nog langskomen en ik wel kaartjes krijg en ook nog wel eens gebeld word. Maar ook ik heb het moeilijk en zou willen dat het allemaal anders was, dat ik me gewoon zonder vrees onder mensen kon bewegen en mijn eten kon bereiden zonder bang te zijn voor alle mensen in de keuken.
Mijn hoofd is op het moment ook niet helder, mijn geheugen is zo vaginaal dat ik er soms wel om kan janken. Alles voor rust en slaap laten we maar zeggen. Een plan bedenken voor de mensen om me heen gaat dus niet, maar ik kan het wel laten zien aan de buitenwereld. Laten zien door dit stukje dat wij jullie nodig hebben , dus bij deze…
Stay safe, stay lovend, keep connected !!!
Sheila’s liefde voor het leven. 